ΑΠΟΧΗ

Πριν δέκα, περίπου, χρόνια ανακοινώθηκε η αύξηση στην τιμή της ζάχαρης, κάτω από την πίεση των μεσαζόντων και φυσικά σε βάρος των παραγωγών και των εργατών στα τεύτλα του κάμπου της Θεσσαλίας. Τότε, εισέρρεαν όλοι γεμίζοντας τα καλάθια του σούπερ μάρκετ με πακέτα ζάχαρης, με το σκεπτικό ότι "νά 'χουμε τώρα που θα ακριβήνει"!!!!!!!!!!!!!
Έκείνη την περίοδο ένας φίλος στην ουρά του ταμείου βλέπει το καρότσι μια ηλικιωμένης γεμάτο από ζάχαρη και του λέει την παραπάνω δικαιολογία. Εκείνος εμβρόντητος της απάντησε ότι με αυτή την συμπεριφορά σίγουρα θα ακριβήνει δίχως καμιά αμφιβολία και πως έτσι διευκολύνουμε τους μεσάζοντες να πιέζουν περισσότερο.
Αυτό το παράδειγμα είναι μία μικρή μόνο ένδειξη της καταναλωτικής συμπεριφοράς μας και των συνεπειών της. Σκοπός μας εδώ δεν είναι να κάνουμε οικονομικο-κοινωνιολογική ανάλυση. Θέλουμε να φωνάξουμε όμως με όλη μας την δύναμη ότι όσο αγοράζουμε, όσο "γινόμαστε" αντί να "είμαστε", θα τελούμε υπό δουλεία και θα λέμε κι ευχαριστώ.
Το οχτάωρο, που με τόσο αίμα κερδήθηκε, είναι πια παρελθόν. Πολλοί παρακαλούν για περισσότερη δουλειά, για έξτρα ώρες, κάνουν και δεύτερη κι άλλη μια στο σπίτι... Για να έχουν χρήμα, να μπορούν να "γίνουν" κι αυτοί καταναλωτές=σημαντικοί άνθρωποι.
Μια μόνο μέρα αποχής αρκεί για να τους κάνει να πάθουν πανωλεθρία.
Μια μόνο μέρα αποχής από οποιαδήποτε αγορά. Δίχως προετοιμασία, δίχως προμήθειες.
Λίγη οικονομία και λίγη εγκράτεια για μια μόνο μέρα.
ΜΗΝ βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο...
ΜΗΝ πας στο περίπτερο για τσιγάρα, εφημερίδα σοκολάτες κ.λ.π.
ΜΗΝ χρησιμοποιείς την κάρτα μετρητών
ΑΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΥΤΟ...
ΘΑ ΕΤΡΕΧΑΝ ΣΑΝ ΠΟΝΤΙΚΟΙ ΣΕ ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΗ ΠΛΑΚΑ.

Ουτοπία βέβαια αλλά χρειάζεται να σκεφτούμε λίγο την στάση μας απέναντι στα αγαθά σαν άνθρωποι κι όχι σαν αγοραστικό κοινό.
Ο κάθε ένας από μας χρειάζεται τροφή και για το σώμα και για το μυαλό.
Χρειάζεται την συναναστροφή με τους συντρόφους του και την άσκηση της κοινωνικής του ιδιότητας.
Όταν δουλεύεις 10ωρα και παρακαλάς να μπεις στο γκρούπ του 12ωρου για ψίχουλα τί πιστεύεις ότι κερδίζεις?
Όταν "χρειάζεσαι" ένα κινητό με μνήμη 10.000 φωτογραφιών και κόστους 900 ευρώ τί νομίζεις ότι "έγινες" ? ΜΗΠΩΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ?
Αξιζε τον κόπο να εργάζεσαι όλο τον μήνα υπερωρίες για ένα κινητό? Για μια βραδιά σε μια πίστα? Για μια γκαντραρόμπα της μόδας?
Θα σου προτείνω έναν επιμορφωτικό περίπατο: Πήγαινε σε μια λαϊκή αγορά την ώρα που κλείνει και μαζεύουν οι παραγωγοί τους πάγκους τους. Παντού γύρω, ο δρόμος και τα πεζοδρόμια, είναι γεμάτα με σκαρταδούρες, σάπια φρούτα και λαχανικά. Σε λίγα λεπτά θα δεις να εμφανίζονται άνθρωποι κανονικοί σαν κι εσένα. Θα τους δείς με τα έκπληκτα μοδάτα και βάρους δύο μισθών γυαλιά σου να μαζεύουν από τα σκουπίδια τα μισοχαλασμένα και πεταμένα λαχανικά. Οχι, δεν είναι άστεγοι. Είναι ίσως κάποιος συγκάτοικός σου στην πολυκατοικία, ίσως κι ένας συνάδελφός σου που έχει τέσσερα παιδιά. Ίσως η πρώην σου (ανύπαντρη μητέρα, χαμηλόμισθη και πρόσφατα απολυμένη δίχως δικαιολογία).
Έχεις καμιάν ιδέα πόσοι άνθρωποι έπεσαν στην παγίδα της ευδαιμονίας με τίμημα την εξαθλίωση?
Για πόσο καιρό κρατάει αυτή η ονειρεμένη αστική και πλαστή κοινωνική ανέλιξη?
Διαρκεί όσο σε δανείζουν οι τράπεζες, όσο είσαι σκλάβος του νέου καθεστώτος δουλοπαροικίας, όσο δεν έχεις σκέψη και φωνή, όσο τα σχέδιά σου για το μέλλον φτάνουν μέχρι κάποιο πολυκατάστημα των βορείων προαστίων.
Ο,τι ακριβαίνει αφήστε το να σαπίσει!
Ό,τι σας πλασάρουν αφήστε το στο ράφι!
Ό,τι σας λένε πως είναι η ζωή στην πραγματικότητα είναι δουλεία!
Όσο δεν τους ακούμε χάνουν την δύναμή τους.
Ζούν μόνο με φρέσκο αίμα, ήρθε ο καιρός να τους το στερήσουμε.
Η ΑΠΟΧΗ είναι το μόνο όπλο που έχουμε.
Η ΜΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ είναι το μόνο που μπορεί να τους αποδυναμώσει.

Δεύτερο τεύχος του περιοδικού "Έρημη Χώρα"

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του περιoδικού "Έρημη Χώρα" , 60 σελίδες.
Το περιοδικό διατίθεται στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "Αριστοτέλειο", στην Αθήνα από τα βιβλιοπωλεία "Ελεύθερη Σκέψις" και "Ακροκέραμο" και από το περίπτερο στη Κάνιγγος.
Υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα αγοράς με αντικαταβολή.
Για παραγγελίες μπορείτε να αποστείλετε e-mail στην διεύθυνση: erimihora@hotmail.com.

Παραθέτουμε τα περιεχόμενα του καινούργιου τεύχους.
Περιεχόμενα :
1. Σύγχρονος τρόπος ζωής και αναθεωρήσεις των εξουσιαστών
2. Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας
3. Φρ. Νίτσε , Ο τελευταίος (ά)πιστος - Το πορτραίτο του “εστεμμένου” θεμελιωτού του ευρωπαϊκού μηδενισμού
4. Οι μουφτήδες... δικάζουν !
5. Νέος πατριωτισμός , ίδια αποτελέσματα
6. Οι ηλίθιοι της ιστορικής συνέπειας
7. Ο Παγκόσμιος ιθύνων νους : Το κρυφόπρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης - Adrian Salbuchi
8. H διακριτική αποικιοποίηση- «Αμερικανικός τρόπος ζωής»
και κοινωνική δυναμική - Μάρκο Ταρκί
9. Πρωσσισμός και σοσιαλισμός - Οswald Spengler
10. Νικόλαος Γιαννιός
11. Τέλλος Άγρας
12. Σωτήρης Μουστάκας
13. Βιβλιοπαρουσιάσεις
14 Ποίηση - Γ. Τριάντης

http://erimihora.blogspot.com/
Επικοινωνία: erimihora@hotmail.com
"...με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπιά μου" Τ.Σ.Έλιοτ

Διαδώστε το...

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια φράξια, μια ομάδα από μερικά άτομα...
Άλλοι φαίνονταν κάθε τόσο σε τακτά διαστήματα και κάνανε κάποιες δουλειές (πλέμπα), άλλοι ήταν πιο ακριβοθώρητοι κι εμφανίζονταν μόνο όταν είχε λόγο η παρουσία τους (αριστοκρατία της παλαιότητας)...
Οι πρώτοι είχαν έναν ρομαντισμό να το πώ, αφέλεια να το πώ, καλή διάθεση να το πώ... Όπως και να το ονομάσω θα πεις απλά ότι ήταν πρωτάρηδες... Και θα χεις και δίκιο.
Οι δεύτεροι, ωρέ αδερφέ, παράξενο πράγμα... με την δουλίτσα τους, την ησυχία τους, τα φράγκα τους, τα παιδάκια τους όλα ήσυχα και όμορφα....
Κι έρχεσαι εσύ και περνάς λίγο καιρό ανάμεσα τους και δεν καταλαβαίνεις κάποια πράγματα...
Δηλαδή κάτσε ρε φίλε, παρατηρείς λίγο και αντιλαμβάνεσαι... έχει παιδί και είναι από αυτούς που δεν χωρά αμφιβολία για την ιδεολογική κατάστασή του και βλέπεις έναν απογόνο όνειδος, ανάμεσα στους πρωτάρηδες ο τελευταίος... μα πώς το επιτρέπεις αυτό?
Έχει τον σεβασμό, αναλογικά της ηλικίας και της αρχαιότητάς του και κηρύττει λίβελους ενάντια στην αστική μικροπρέπεια των μπουζουκομάγαζων και των λοιπών σεξιστικών χώρων "διασκέδασης", αλλά, μισό λεπτό... η κοπελιά που τον συνοδεύει, ξέρεις πόσα έχει πληρώσει για να αποκτήσει την άνεση να περπάταει δίπλα του? Γνωρίζεις πόσο πάει το να είναι ελεύθερη να κάθεται στο πλευρό του, γαμώ τον εθνικοσοσιαλισμό σου?
Κι έρχεται η στιγμή (μοιραία) που θές να την κάνεις αλλά δύσκολο να το αποφασίσεις... Όχι επειδή είσαι άτομο που δεν παίρνει αποφάσεις άλλα επειδή είσαι ηθικός και ξέρεις ότι θα γίνεις "αδελφή" και "προδότης" και "κακομοίρης" και "φτου στα μουτρα σου άμα τα παρατήσεις". Θες να αρχίσεις να φωνάζεις ότι πώς γίνεται και δεν βλέπουν και οι άλλοι αυτά που εσύ τρώς κατάμουτρα και συγχίζεσαι, δηλαδή τα ψέματα, τα αφανέρωτα, τις υποκρισίες, τις προδοσίες και τα δήθεν "εμεις λέμε την αλήθεια".
Αααα!!! Φιλαράκο, πάρτο χαμπάρι, δεν γίνεται να αποχωρήσεις έτσι αναίμακτα. Ή θα γίνεις μάρτυρας "να βγάλουμε κανα φράγκο" ή θα γίνεις βορρά στα στόματα πρωτάρηδων που πεινούν για φρέσκο κρέας και, πώς να το κάνουμε, με κάποιον τρόπο πρέπει να τους μαντρώσουν.
Αλλά είσαι προβληματικός μάλλον. Κάθεσαι και διαβάζεις, κοιτάς να κάνεις τίμια την δουλειά σου, να βρεις έναν τρόπο να απέχεις από το εβραϊκό σύστημα αξιών, να μην έχεις καμιά καβάτζα για την πορεία, να ξέρουν τα πρώην αφεντικά σου τον ακριβή λόγο που έπρεπε να σε σχολάσουν... Αλλά εσύ είσαι πιστός, δεν μασάς από τέτοια. Μάζεψε κανά ψιλό να πάς να αγοράσεις κάνα σουβενίρ από την επόμενη επέτειο και θα είσαι εντάξει με το κίνημα. Όχι τίποτα άλλο αλλά θα σώσεις την αξιοπρέπειά σου αφού δεν θες να πεις κατάμουτρα πόσο λίγοι είναι με τις φανφάρες και τις επετείους τους και από δουλειά τίποτα.
Εγώ σε καταλαβαίνω ρε φιλέ. Δεν σε παρεξηγώ. Λογικό είναι να θες να δείξεις έμπρακτα το πού ανήκεις και το τί πιστεύεις. Όμως για σκέψου λίγο... από όσα έχεις διαβάσει... λέει ρε φίλε πουθενά "αγοράστε CD γιατί χανόμαστε"?

Στην πραγματική ζωή ζούμε σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες μας και αν έχεις υπόψην αυτό που λένε: Οταν είσαι σοβαρός και συνεπής στα λόγια σου, με τις πράξεις σου και τίμιος στις συναλλαγές σου, τότε σε σέβονται φίλοι και εχθροί.
Κάτι τέτοια λόγια έχεις να τ'ακούσεις από τότε που έμενες στο σπίτι των γονιών σου κι ήσουνα μικρό παιδί. Τώρα μεγάλωσες ζεις ξεχωριστή ζωή, με προσωπικα ζόρια και τρεξίματα, δεν έχεις πολυ καιρό για φιλοσοφίες.
Σε έχει πιάσει μια μεγάλη και γενική απαξίωση... Ναι, δεν είναι ιδέα σου... Όλα στραβά πάνε!
Όλα βρωμάνε, σε έχει πλημυρίσει η δυσωδία τους και δεν υπάρχει από πουθενά παράθυρο να μπει καθαρός αέρας .
Δούλευε φίλε... Τρέξε να προλάβεις, τα ταμεία τους είναι άδεια. Δούλευε διπλά να τα ξαναγεμίσεις. Δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα για τον εαυτό σου, προηγείται το καθήκον. Όχι ούτε φέτος θα πάρεις κανα βιβλίο, ξέρω σου 'λειψε το διάβασμα αλλά δεν βγαίνουν οι άνθρωποι. Δεν έχουν πολύ χρόνο να μαζέψουν όσα χρειάζονται γιατί δεν έχουν πολλή διάρκεια ακόμα στο πόστο τους και το ξέρουν. Και τί νόμιζες? Ότι είναι βλάκες?? Όχι ρε φίλε!
Απλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τους πάρεις χαμπάρι... ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΛΕΨΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥΣ.
Γι'αυτούς δεν μετράνε αυτά... Αν είχαν τσίπα και ίχνος αυτογνωσίας θα είχαν αυτοκτονήσει μαζικά.
Καλύτερα θα ένιωθες αν σταματούσες να υπερασπίζεσαι εκείνους που σε πρόδωσαν. Κανεις δεν θα σου αρνηθεί την ιδεολογία σου ούτε θα σε υποχρεώσει σε μεταμέλεια.Μόνο εσύ θα ξέρεις τί έχεις μέσα στο μυαλό... μόνο εσυ γνωρίζεις την φλόγα της αλήθειας που έχεις μέσα σου. Κι όσο για τους γύρω σου που δεν καταλαβαίνουν και δεν αντιλαμβάνονται αυτά που βλέπεις εσύ, μην σκάς. Όλα παίρνουν τον δρόμο τους... Άσε τους να συνεχίσουν την ευτυχισμένη ζωούλα τους, με την ήσυχη γειτονίτσα τους, το καινούργιο αμαξάκι τους.... Άσε τους αστούς στον μικρόκοσμό τους να καμουφλάρουν με αρώματα την φιλειρηνική ύπαρξή τους...
ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΒΡΩΜΙΣΟΥΝ.
ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΙΑΣΕΙ ΟΛΟΥΣ Η ΜΠΟΧΑ.
ΓΙΑΤΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ ΚΟΙΜΑΣΑΙ, ΝΗΣΤΙΚΟΣ ΚΟΙΜΑΣΑΙ, ΜΕΣ ΤΗ ΒΡΩΜΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ.

EZLN

Οι Ζαπατίστας, κοινωνικά αποκλεισμένοι Ινδιάνοι, δεχόντουσαν τις φυλετικές διακρίσεις της εξουσίας του Μεξικού και του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) το οποίο κυβερνούσε για ογδόντα χρόνια το Μεξικό. Ζώντας σε άθλιες συνθήκες, στην πιο φτωχή πολιτεία του Μεξικού, βίωσαν τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και της ΝAFTA, χάνοντας τη γη τους και υπομένοντας την εξαφάνιση του πολιτισμού τους ο οποίος θυσιαζόταν από την κεντρική εξουσία στο βωμό της παγκοσμιοποίησης. Η περιοχή Chiapas, πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα ενσωμάτωσης των γηγενών πληθυσμών στη νέα φάση της Μεξικανικής κοινωνίας. Κάτω από αυτές της συνθήκες η εξέγερση των Ινδιάνων ήταν αναπόφευκτη. Την πρωτοχρονιά του 1994, οι Ινδιάνοι της περιοχής Chiapas, στο Μεξικό, ξεσηκώθηκαν και χιλιάδες αντάρτες κατέλαβαν μεγάλο αριθμό χωριών και πόλεων. Με τις πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις, έγιναν γνωστοί στο διεθνές στερέωμα ο Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση, EZLN (Ejercito Zapatista de Liberacion Nacional), η Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή και ο subcomandante Μάρκος.
Με την εξέγερσή τους, επιζητούσαν την ειρηνική διευθέτηση των αιτημάτων τους, τα οποία είναι : στέγη, γη, δουλειά, υγεία, εκπαίδευση, τροφή, ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη.
Οι Ινδιάνικες φυλές είναι συνολικά 57 και μιλούν 92 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους. Στις κοινότητες των Ινδιάνων το ποσοστό του αναλφαβητισμού ξεπερνάει το 50%. Το 86% από αυτούς πεθαίνουν από απλές εντερικές διαταραχές και το 60% υποσιτίζονται.
Εκπρόσωπος του κινήματος είναι ο υποδιοικητής Μάρκος (γιατί διοικητής είναι ο Λαός). Έχει πανεπιστημιακή μόρφωση παράλληλα με επαναστατική εμπειρία.
Το κίνημα αυτό κατάφερε να ξεπεράσει τους όποιους περιορισμούς του είχαν επιβληθεί και σύνδεσε το τοπικό με το εθνικό και το παγκόσμιο.
Ταυτόχρονα 38 δημαρχίες από τα ορεινά της Τσιάπας συμμετέχουν και αποτελούν την βάση της επαναστατικής κυβέρνησης, διοικούμενες από υποστηρικτές των ανταρτών κι έχουν προχωρήσει ήδη σε κατάληψη και αναδιανομή της γής.
Ξεπερνώντας τα όρια της Chiapas, έγινε παγκοσμίως γνωστό, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου κοινωνικού κινήματος ενάντια στην σύγχρονη παγκοσμιοποίηση.Ακολουθεί απόσπασμα από την ομιλία του υποδιοικητή Μάρκος στην Οαχάκα και περιγράφει την ιστορία των Ζαπατίστας με λόγο επαναστατικά πρωτότυπο και άμεσο.

"Σύντροφοι και συντρόφισσες, καλησπέρα, ευχαριστούμε για τα λόγια σας και για τον χρόνο που μας δίνετε για να ακούσετε τα δικά μας.
Εμείς είμαστε ο Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός (EZLN), είμαστε ιθαγενείς από την Τσιάπας, η πλειοψηφία, σχεδόν όλοι, είμαστε ιθαγενείς από τις εθνότητες Τσελτάλ, Τσοτσίλ, Τσολ, Τοχολαμπάλ, Σόκε και Μάμε, που είναι ομάδες που υπάρχουν εκεί, όπως εδώ υπάρχουν Τσατίλ, Ουάβε, Μασατέκο, Σαποτέκο, Τσιναντέκο, Μιστέκο.
Εμείς λοιπόν, είδαμε ότι πια μας έχουν ξεχάσει, ότι είμαστε πολύ μόνοι, ότι δεν φτάνει τίποτα εκεί: δεν υπάρχουν σχολεία, υγεία, φάρμακα, καλή κατοικία και η γη που έχουμε είναι στα βουνά, σκέτη πέτρα –την καλή γη την κατέχουν οι γαιοκτήμονες, δηλαδή οι έποικοι. Και βλέπουμε, επίσης, ότι όταν έχουμε κάποια ανάγκη, καθώς η πλειοψηφία δεν μιλάει ισπανικά, παραβιάζουν τα δικαιώματά μας και ούτε που καταλαβαίνουμε τι λένε και τι κάνουν.
Όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, παίρνουν κάποιον και τον κατηγορούν για ένα έγκλημα κι αυτός ούτε καν ήταν εκεί όταν συνέβη αλλά, καθώς δεν μιλάει ισπανικά, τον βάζουν φυλακή. Όταν χρειαζόμαστε κάποιο φάρμακο πάμε στην πόλη, μετά από πολλή δουλειά περπατάμε δυο και τρεις μέρες για να φτάσουμε εκεί που φτάνει το αυτοκίνητο και μετά άλλο τόσο για να φτάσουμε στην πόλη και, όταν φτάσουμε τελικά εκέι που είναι η κλινική, δεν μας δέχονται επειδή είμαστε ιθαγενείς. Είδαμε, επομένως, ότι υπάρχει μεγάλη περιφρόνηση επειδή είμαστε έτσι, με αυτό το χρώμα το μελαχρινό και τον δικό μας τρόπο, δηλαδή επειδή έχουμε, όπως κι εσείς, τον δικό μας τρόπο να ντυνόμαστε, να μιλάμε, τη δική μας κουλτούρα, όπως λέμε.
Είπαμε, λοιπόν, ότι ως εδώ, φτάνει πια, και αρχίσαμε να οργανωνόμαστε ένας ένας, μετά μια οικογένεια, μετά άλλη και μετά ένα ολόκληρο χωριό, μια ολόκληρη κοινότητα. Εκεί οι κοινότητες είναι μικρές, με 200-300 κατοίκους, περίπου 100 οικογένειες ή 50, και μετά αυτές οι κοινότητες ενώθηκαν με άλλες και άρχισαν να αυξάνονται πολύ όταν άλλαξε το άρθρο του Συντάγματος που έδινε δικαίωμα στη γη. Τότε, λοιπόν, γέμισαν με πολύ θάρρος και θυμό οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες.
Έτσι, αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε με όπλα. Ήμασταν 10 χρόνια κρυμμένοι και προετοιμαζόμασταν να πολεμήσουμε, όχι να μιλήσουμε ούτε να ακούσουμε ούτε να πάμε και να ζητήσουμε από την κυβέρνηση, αλλά για να παλέψουμε με τα όπλα ενάντια στον ομοσπονδιακό στρατό και την αστυνομία, ετοιμαζόμασταν για να κάνουμε πόλεμο και να ρίξουμε την κακή κυβέρνηση. Και όλα αυτά τα κάναμε σιωπηλά, δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε δημόσια γιατί θα μας άκουγε η κυβέρνηση και θα μας ανακάλυπτε. Τα κάναμε μυστικά λοιπόν, αλλά ήταν ένα μυστικό πολλών ανθρώπων, αντρών, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων, όλοι ήξεραν ότι προετοιμαζόμαστε, αλλά κανείς δεν έλεγε τίποτα. Και καθώς από την κυβέρνηση δεν ερχόταν κανείς εκεί, επειδή είμαστε ιθαγενείς και φτωχοί, κανείς δεν πήρε χαμπάρι.
Έφτασε έτσι η μέρα που ήμασταν έτοιμοι και τότε έφτασε η διαταγή από τις κοινότητες να ξεκινήσουμε, γιατί εκεί, όπως και εδώ στις δικές σας οργανώσεις, διατάζει η κοινότητα. Και τότε οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των κοινοτήτων είπαν ότι πρέπει να κάνουμε τον αγώνα και το είπαν όλοι: οι ενήλικες, οι νέοι, οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά είπαν τη γνώμη τους. Τότε εμείς σκεφτήκαμε ότι δουλειά μας δεν ήταν να μιλάμε, όπως κάνουμε τώρα, αλλά να κυβερνάμε έναν στρατό, έναν λαϊκό στρατό όμως. Σκεφτήκαμε λοιπόν: τους περιμένουμε στα βουνά, σαν αντάρτικο, όμως θα έρθουν στρατιώτες να μας επιτεθούν ή πάμε εμείς εκεί που είναι αυτοί, στις πόλεις; Σκεφτήκαμε λοιπόν, ότι αν αγωνιστούμε εκεί στα βουνά γρήγορα θα πουν ότι είμαστε εγκληματίες, έμποροι ναρκωτικών ή ότι κλέβουμε ζώα, ότι είμαστε κακοί άνθρωποι και κανείς δεν θα μας δώσει σημασία. Οπότε αποφασίσαμε ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επιτεθούμε στην πόλη με τα όπλα: δεν πήγαμε να διαδηλώσουμε, πήγαμε οπλισμένοι.
Και τους την πέσαμε τα ξημερώματα της 1ης Γενάρη του ’94, όταν όλοι γιορτάζανε και τα πίνανε, ήταν δηλαδή αφηρημένοι, τους επιτεθήκαμε λοιπόν, και δεν ήμασταν λίγοι: ήμασταν χιλιάδες άντρες και γυναίκες, πολλές από τις γυναίκες με βαθμό αξιωματικού και αρκετές ήταν διοικήτριες –μία ήταν η διοικήτρια Ραμόνα που πέθανε πρόσφατα. Επιτεθήκαμε λοιπόν σε εφτά πόλεις, εφτά πρωτεύουσες δήμων, νικήσαμε την αστυνομία και άρχισαν οι συγκρούσεις με τον στρατό. Προετοιμαστήκαμε 10 χρόνια γι’ αυτό και ήρθαν τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, όμως αυτά ήταν αληθινά, και αρχίσαμε να πολεμάμε εναντίον τους, ρίξαμε μερικά ελικόπτερα και αεροπλάνα, και τότε άρχισαν να μας βομβαρδίζουν …
Όμως, καθώς είχαμε πάει στην πόλη, μας είδε εκεί πολύς κόσμος. Και η ανησυχία μας ήταν τί θα απογίνουν οι οικογένειες των συντρόφων, ότι θα τους κάνανε κακό, γιατί όλοι γνωρίζονται στις κοινότητες … Έτσι μας ήρθε η ιδέα να καλύψουμε τα πρόσωπά μας: άλλοι τα κάλυψαν απλώς με ένα μαντήλι (παλιακάτε) και άλλοι με κουκούλες (πασαμοντάνιας).
Και πήραμε την πόλη υπό τον έλεγχό μας. Και έφτασαν δημοσιογράφοι απ΄ όλα τα μέρη, άρχισαν να τραβάνε φωτογραφίες και τότε έγινε σύμβολό μας η κουκούλα, που ήταν μαύρη γιατί έχουμε το χρώμα της γης, και έτσι αρχίζει να γίνεται γνωστό σε όλο τον κόσμο αυτό που συμβαίνει. Και όλοι κατάλαβαν ότι ήταν ψέματα αυτά που έλεγε η κυβέρνηση, όπως είναι κι αυτά που λέει τώρα, ότι δηλαδή όλα είναι καλά και ο κόσμος είναι ευχαριστημένος … Τα ίδια έλεγε και τότε: ότι είμαστε χώρα μοντέρνα πια, όπως οι ΗΠΑ, όλοι έχουν αμάξι, τηλεόραση, καλό σπίτι, καλά χωράφια, τρακτέρ, τα πάντα. Όταν λοιπόν ξεσηκωθήκαμε, άρχισαν να έρχονται οι ειδήσεις του πως είναι οι ιθαγενικές κοινότητες στην Τσιάπας και αρχίζουν όλοι να μας κοιτάνε και να ακούνε τη φωνή μας. Γι’ αυτό εμείς λέμε ότι όταν κρύψαμε τα πρόσωπά μας μάς είδαν, ενώ όταν κυκλοφορούσαμε έτσι, «φυσιολογικοί», κανείς δεν μας έδινε σημασία.
Τότε, λοιπόν, έγινε μεγάλη φασαρία και κινητοποίηση, πολύς θόρυβος, γίνανε πολλές πορείες που έλεγαν ότι δεν πρέπει να πολεμάμε, πρέπει να βρούμε λύση με τον διάλογο. Είδαμε ότι υπάρχει πολύς κόσμος που λέει ότι δεν είναι δίκαιο να ζουν έτσι οι ιθαγενείς. Και εμείς είπαμε: πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο που μας μιλάει, να δούμε γιατί συμφωνεί με τον αγώνα μας, αλλά δεν συμφωνεί με τον ένοπλο αγώνα. Και αρχίσαμε λοιπόν να ξύνουμε το κεφάλι μας και να σκεφτόμαστε: προετοιμαστήκαμε 10 χρόνια για να κάνουμε πόλεμο και τώρα μας λένε ότι είναι καλύτερα να μιλήσουμε, οπότε τι κάνουμε;
Και είπαμε να πάμε να μιλήσουμε και με την κυβέρνηση και με τον κόσμο. Και έφτασε πολύς κόσμος σας κι εσάς, κόσμος απλός και ταπεινός, είπε ότι θα προσέχει να μην πάθουμε τίποτα και έκανε μια μεγάλη ζώνη ασφαλείας στον καθεδρικό ναό του Σαν Κριστόμπαλ, κι εκεί μιλήσαμε με την κυβέρνηση. Και είπαμε αυτά που θέλαμε, αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε.
Είπαμε ότι θέλουμε στέγη, δηλαδή γερή και καλή κατοικία με νερό, φως και πάτωμα. Εμείς ζούμε πάνω στη γη, οι τοίχοι μας είναι από λάσπη και η στέγη από άχυρο, μαγειρεύουμε στη φωτιά, και στην κουζίνα κοιμούνται και τα ζώα, εκεί είναι το και κρεβάτι μας …Είπαμε λοιπόν, ότι θέλουμε κατοικία αξιοπρεπή.
Θέλουμε γη, γιατί η γη που έχουμε είναι σκέτη πέτρα. Καλή γη για να δουλέψουμε, αλλά με τα όλα της, γιατί η γη δεν είναι μόνο να έχεις ένα κομμάτι, χρειάζεσαι σπόρους, μηχανήματα και μια καλή τιμή για το προϊόν, γιατί δεν γίνεται να δουλεύεις όλη μέρα και το προϊόν σου να είναι τόσο φτηνό στην αγορά: ό,τι και να παράγεις, είτε είναι καφές, καλαμπόκι, φασόλια, στο πληρώνουν πολύ φτηνά.
Θέλουμε δουλειά, αξιοπρεπή δουλειά όμως, δηλαδή να μας πληρώνουν ένα δίκαιο μισθό και να σέβονται τα εργασιακά μας δικαιώματα.
Θέλουμε καλή διατροφή, γιατί τα παιδιά μας δεν τρέφονται καλά, γιατί έχουμε μόνο τορτίγιες και τσίλι, αλλά κρέας… ξέχασέ το, μόνο στις γιορτές λίγο κοτόπουλο.
Θέλουμε υγεία, δηλαδή νοσοκομεία, γιατρούς, νοσοκόμες, φάρμακα και προγράμματα για να μην υπάρχουν τόσες αρρώστιες, θέλουμε εμβόλια… δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά.
Θέλουμε εκπαίδευση, δεν υπήρχαν σχολεία και όταν υπήρχαν ήταν 4 παλούκια με μια οροφή και ο δάσκαλος ποτέ δεν ερχόταν βέβαια και όταν ερχόταν ήταν μεθυσμένος ή ερχόταν μια μέρα και δεν ερχόταν την άλλη, οπότε τα παιδιά μεγάλωναν χωρίς μόρφωση.
Θέλουμε και ανεξαρτησία, γιατί η χώρα μας, το Μεξικό, δεν είναι ανεξάρτητη, δηλαδή τη χώρα μας δεν την κυβερνούν οι Μεξικάνοι, ξέρουμε πολύ καλά ποιος την κυβερνά: οι γκρίνγκος. Θέλουμε ελευθερία, ελευθερία ως ιθαγενείς λαοί, γιατί μας εκμεταλλεύονται πολύ, ελευθερία ως Μεξικανοί, ελευθερία για να μπορούμε να μιλάμε, να αγωνιζόμαστε όπως θέλουμε.
Και ακόμα, θέλουμε δικαιοσύνη, και δικαιοσύνη είναι να τιμωρείται όποιος κάνει έγκλημα κι εμείς ξέρουμε καλά ποιος κάνει κακό εδώ: η κυβέρνηση. Αυτούς λοιπόν να βάλουν φυλακή. Δίκαιο δεν είναι να βάζουν φυλακή αυτόν που αγωνίζεται για τα δικαιώματά του.
Και, επίσης, θέλουμε ειρήνη, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι ειρήνη, είναι σαν πόλεμος, μόνο που μας σκοτώνουν έτσι, σιωπηλά, όχι με βόμβες, μας αφήνουν στη λήθη.
Και τότε η κυβέρνηση έκανε τη λίστα της, μην ανησυχείς θα στα δώσω, είπε, κι εμείς είπαμε κάτσε, εμείς τα θέλουμε όλα αυτά για όλους τους Μεξικανούς και τις Μεξικανές όχι μόνο για μας, και τότε η κυβέρνηση είπε είσαι τρελός; Είσαι απλώς ένας Ινδιάνος, που ζεις στην Τσιάπας, στα βουνά… Εμείς είπαμε, όμως, ότι τα θέλουμε αυτά για όλους τους Μεξικανούς και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να έχουν όλοι αυτά που ζητάμε.
Και η μεξικανική κυβέρνηση έξυσε το κεφάλι της και είπε όχι λοιπόν, είναι πολλά αυτά που ζητάς, δεν μπορώ να στα δώσω όλα, θα δούμε… Και όταν φεύγει πια η κυβέρνηση να πάει στην πόλη, αρχίζουμε να μιλάμε με τους συντρόφους της ζώνης ασφαλείας και αρχίζουν να μας διηγούνται ότι υπάρχουν κι άλλα μέρη, όπου οι άνθρωποι επίσης αγωνίζονται αλλά όχι με τα όπλα, όπου οι άνθρωποι οργανώνονται για να παλέψουν αλλά με μέσα ειρηνικά… Και επιστρέψαμε λοιπόν στα βουνά, αλλά όταν φύγαμε για τον πόλεμο περάσαμε και πήραμε όλη τη γη, σύντροφοι, όλη, και ο γαιοκτήμονας έφυγε τρέχοντας και τότε αυτή η γη μοιράστηκε στους χωρικούς, καλή γη, πεδιάδες με νερό, μοιράστηκε λοιπόν και αρχίσαμε να τη δουλεύουμε συλλογικά, όπως είναι ο δικός μας τρόπος, ο τρόπος των ιθαγενών λαών.
Όσο μιλάγαμε με τους συντρόφους, μας ήρθε η ιδέα να τους καλέσουμε σε διάλογο, όχι πάλι με την κυβέρνηση, αλλά με ανθρώπους καθημερινούς που θέλουν να αγωνιστούν. Και τότε αρχίσαμε να γνωρίζουμε άλλους ιθαγενείς λαούς και την οργάνωσή τους και να μιλάμε μ’ αυτούς. Και έρχεται κάποιος και λέει ότι πρέπει να αγωνιστούμε ειδικά για τα δικαιώματα και την κουλτούρα των ιθαγενών και είπαμε εμείς ότι αυτό δεν είναι σωστό, γιατί είμαστε ιθαγενείς και δεν μας σέβονται ως τέτοιους. Μας είπαν επίσης ότι μας μένει ακόμη να παλέψουμε για την πληροφόρηση, γιατί όλες οι εφημερίδες, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο λένε ψέματα, πρέπει επιτέλους να πουν την αλήθεια.
Οπότε είπαμε ότι τα αιτήματά μας, αυτά για τα οποία πήραμε τα όπλα, είναι 13: στέγη, γη, δουλειά, ψωμί, υγεία, εκπαίδευση, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία, ειρήνη, ιθαγενική κουλτούρα, πληροφόρηση.
Αρχίσαμε να μιλάμε λοιπόν με όλους αυτούς τους συντρόφους και να ακούμε τι σκέφτονται για μας. Και είπαμε ότι για να πετύχουμε αυτά τα 13 σημεία για τα οποία αγωνιζόμαστε πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ενωθούμε με τους υπόλοιπους συντρόφους, αλλά με κανένα τρόπο δεν θα ενωθούμε με τον πόλεμο, πρέπει να σεβαστούμε τον αγώνα τους. Εκείνη την εποχή η κυβέρνηση είπε ότι θα εκπληρώσει τις συμφωνίες και υπογράφει τις Συμφωνίες του Σαν Αντρές, και λέει: θα σεβαστώ τα δικαιώματα και την κουλτούρα των ιθαγενών, θα σεβαστώ ότι στη γη των ιθαγενών κυβερνά η ιθαγενική κοινότητα και δεν θα ξανακάνω τίποτα χωρίς την άδεια της κοινότητας. Κι εμείς μείναμε ικανοποιημένοι… αλλά δεν έγινε τίποτα, περνάει ο καιρός, περνάνε οι μέρες, τα χρόνια και η κυβέρνηση δεν εκπληρώνει αυτό που υποσχέθηκε…
Τότε είπαμε ότι θα καλέσουμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για να κάνουμε μια πορεία. Κάναμε την πορεία το 2001, αν θυμάστε, φτάσαμε μέχρι εκεί που είναι η κυβέρνηση, μαζεύτηκαν πολλοί ιθαγενείς και εκατομμύρια Μεξικανοί που συμφωνούν με τον αγώνα, μέχρι και άνθρωποι από άλλες χώρες είπαν ότι συμφωνούν με τον αγώνα μας. Είπαμε λοιπόν ότι θέλουμε να μας ακούσει η κυβέρνηση, αλλά αυτή δεν θέλει να μπούμε εκεί που είναι οι βουλευτές και οι γερουσιαστές, λέει ότι εδώ δεν μπαίνουν Ινδιάνοι, κυρίως το λέει αυτό το κόμμα που ονομάζεται ΡΑΝ, του Φοξ δεν του αρέσει να μιλάνε οι ιθαγενείς. Και όλοι είπαν ότι πρέπει να μιλήσουμε και τελικά μίλησε μια μικρόσωμη γυναίκα, δεν μίλησα εγώ, αλλά μια γυναίκα που λέγεται διοικήτρια Εστέρ, και αυτή είπε «εγώ δεν μιλάω σαν Ζαπατίστρια, δεν μιλάω σαν Εστέρ, μιλάω εκ μέρους όλων των ιθαγενών γυναικών». Και μίλησε πολύ ωραία, κανείς βουλευτής ή γερουσιαστής δεν μίλησε σαν αυτή τη συντρόφισσα, και μίλησαν κι άλλες συντρόφισσες και σύντροφοι.
Και γυρίσαμε άλλη μια φορά ικανοποιημένοι στην Τσιάπας, και τότε η κυβέρνηση έκανε απατεωνιά: συμφωνούν όλα τα πολιτικά κόμματα, το PRI, το ΡΑΝ, και το PRD, και λένε «δεν μας συμφέρει να κάνουμε τον νόμο, γιατί οι ιθαγενείς λαοί θα οργανωθούν και ο τρόπος των ιθαγενών λαών δεν είναι αυτός ενός πολιτικού κόμματος, οπότε δεν θα τους ελέγχουμε». Έτσι αλλάζουν τον νόμο και πάνε και εγκρίνουν έναν νόμο ίδιο με τον προηγούμενο. Και εμείς είπαμε ότι δεν αξίζει τον κόπο, σε τι χρησιμεύει να κάνεις διάλογο με την κυβέρνηση αν δεν εκπληρώνει τον λόγο της;
Είπαμε, λοιπόν, ότι θα εφαρμόσουμε εμείς οι ίδιοι στις κοινότητές μας τις Συμφωνίες του Σαν Αντρές και άρχισαν τα ίδια τα χωριά να οργανώνονται και να διορίζουν τις αρχές τους και ότι δεν θα ζητήσουμε πια τίποτα από την κυβέρνηση. Αρχίσαμε να κάνουμε σχολεία, νοσοκομεία, να βελτιώνουμε την εκπαίδευση. Και όλα αυτά τα κάναμε με κόσμο που μας στήριξε, κόσμο που έφτανε εκεί και έκανε προγράμματα και δούλευε, και έτσι γίνανε όλα αυτά.
Και αρχίσαμε να βλέπουμε ότι οι νεοφιλελεύθεροι «γαμάτοι» γαμάνε ολόκληρη τη χώρα, ενοχλούν τους δασκάλους, τους εργαζόμενους, τους στερούν όλα τα δικαιώματα και κάθε φορά περισσότερο καταστρέφουν τη φύση, εσείς το ξέρετε, ως ιθαγενείς λαοί, ότι αν καταστραφεί η φύση δεν θα υπάρχει τίποτα πια… Και καταστρέφουν δάση, ποτάμια και λίμνες, τα πάντα. Βλέπουμε, επίσης, ότι θέλουν τη γη μας, ο καπιταλισμός θέλει τη γη των αγροτών αλλά χωρίς τους αγρότες, τη γη των ιθαγενών αλλά χωρίς τους ιθαγενείς, τη θέλει για να την εκμεταλλευτεί, για να πάρει ξύλα, να εμφιαλώσει το νερό και να το πουλήσει. Και εμείς είπαμε ότι δεν θα αντέξουμε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα. Είπαμε ότι θα παλέψουμε για τα 13 σημεία για όλους τους Μεξικανούς, αλλά όχι με τα όπλα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να κάνουμε μια οργάνωση, ένα κίνημα πολιτών, ειρηνικό.
Τότε ήταν που βγάλαμε την Έκτη Διακήρυξη και ερχόμαστε τώρα να μιλήσουμε μαζί σας, γιατί δεν σας προσκαλούμε σε ένοπλο αγώνα, σας προσκαλούμε να ενωθούμε σε ένα κίνημα ειρηνικό. Πριν αν κάποιος ήθελε να μιλήσουμε έπρεπε να έρθει στην Τσιάπας, όποιος όμως δεν μπορούσε δεν ερχόταν και έτσι μιλούσαμε με λίγο κόσμο. Οπότε είπαμε: αν δεν μπορείτε να έρθετε εσείς, ερχόμαστε εμείς, αλλά δεν θα έρθουμε μόνο να μιλήσουμε και να φάμε, θα κάνουμε ένα σχέδιο. Τί σχέδιο να κάνουμε όμως; Και είπαμε ότι αφού πρόκειται για διαφορετικούς τρόπους, για άλλους αγώνες, πρέπει να ακούσουμε πρώτα, οπότε θα κάνουμε ό,τι κάναμε εμείς οι Ζαπατίστας, που πρώτα συμφώνησαν οι κοινότητες και μετά κάναμε ό,τι κάναμε. Θα κάνουμε δηλαδή σαν ήταν όλο το Μεξικό κοινότητες: θα περάσουμε να μιλήσουμε με όλους, να μας πουν, να συζητήσουμε, κι έτσι να βγει ένα σχέδιο από όλους μας, όχι μόνο ζαπατιστικό. Κι έτσι βγάλαμε την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα…»
Καταγραφή ομιλίας: Χρήστος Στεφάνου
Επιλογή-μετάφραση: Ματούλα Παπαδημητρίου.
Περιοδικό αλάνα, τεύχος 2, Ιούνιος 2006

Στις 18 Δεκεμβρίου 2007 έγινε γνωστή η δήλωση του υποδιοικητή Μάρκος ότι είναι αυξημένος ο κίνδυνος για μια νέα ένοπλη σύγκρουση και ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη δημοσιότητα. "Εμείς που έχουμε εμπλακεί σε πόλεμο μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τους δρόμους από τους οποίους αυτός ετοιμάζεται και πλησιάζει. Τα σημάδια του πολέμου είναι ορατά στον ορίζοντα. Ο πόλεμος, όπως κι ο φόβος, έχει μία μυρωδιά, κι έχουμε αρχίσει να οσμιζόμαστε αυτήν την δυσοσμία πάνω από τη γή μας. Θα πρέπει να προετοιμασθούμε για το σοκ", τονίζει ο Μάρκος σε ομιλία του.
Ο επικεφαλής του αντάρτικου EZLN καταγγέλλει τις επιθέσεις της "υποτιθέμενης αριστεράς", που διοικεί την επαρχία Τσιάπας, η οποία είναι στο πλευρό του στρατού, της αστυνομίας, ή των παραστρατιωτικών. "Είναι η τελευταία φορά που βγαίνουμε για δραστηριότητες αυτού του τύπου, θέλω να πω για εκδηλώσεις, στρογγυλά τραπέζια, διαλέξεις και συνεντεύξεις».

Νέες δράσεις του EZLN αναμένονται μέσα στο καλοκαίρι του 2008

Ο Γίγαντας του Χάους

Σύμφωνα με έρευνα του γκουρού-πολιτικού επιστήμονα του Χάρβαρντ Ρόμπερτ Πάτναμ, οι διαφορές μας δεν είναι η δύναμή μας. Αν και υπέρμαχος της πολυπολιτισμικότητας o Πάτναμ οδηγήθηκε σε αντίθετα αποτελέσματα, που δεν εξυπηρετούν καθόλου τους ομοίους του φιλελεύθερους, αλλά τους αντιπάλους του συντηρητικούς. Ο Πάτναμ ακυρώνει τις ίδιες του τις θεωρίες, διαγράφοντας κύκλους αγωνίας ώστε να στηρίξει οικοδόμημα δίχως θεμέλια.
Από τα συμπεράσματα της έρευνας καταρίπτεται η "θεωρία της επαφής", που θέλει τις διαφορετικές φυλές και κουλτούρες να αλληλοαφομιώνονται.Οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν αυτή την κοινωνική αλλαγή.Η συνύπαρξή τους εντείνει την αποξένωση, την γκετοποίηση, κάνει ανύπαρκτο το κοινωνικό δύκτιο.Ακόμη καταρίπτεται η "θεωρία της σύγκρουσης", καθώς οι διαφορετικοί λαοί, που βρίσκονται μαζί σ΄έναν τόπο, βάζουν μπροστά τον φόβο και την απάθεια κι όχι την διεκδίκηση πρωτείων.
Απομονωμένοι, αδιάφοροι για τα κοινά και αδιάφοροι γενικώς.Προβάλοντας τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα τους διαχωρίσουν ακόμα περισσότερο από τους άλλους.
Δυστυχώς,για τους υπερασπιστές της, η πολυπολιτισμικότητα δεν έφερε μαζί της την ομαλοποίηση των σχέσεων των λαών αλλά τον γίγαντα του Χάους. Είναι ωστόσο παρήγορο το ότι πολύ γρήγορα οι ίδιοι οι υπέρμαχοι αυτής της κοινωνικής διαστροφής πνίγηκαν μέσα στα ίδια τους τα επιχειρήματα.
Οι μεγάλοι αφέντες της παγκοσμιοποίησης δεν έκαναν κανένα απολύτως δώρο στους λαούς.
Ίσα- ίσα, με το παραμυθάκι της παγκόσμιας αγάπης τους ξεγέλασαν όλους. Μετακινώντας ανθρώπους- δημιουργώντας τις προϋποθέσεις γι΄αυτό- διαλύοντας οικονομίες και κυβερνήσεις, προκαλώντας εντάσεις και πόνο.
Μετακινούν ανθρώπους κι εξαφανίζουν την ιστορία τους, τα ήθη και τις παραδόσεις τους,διαγράφουν εδάφη και εξαλείφουν τις φυλές.
Η πρώτη σκηνή που θυμάμαι από τους πρώτους μετανάστες που συνάντησα ήταν χαμόγελα και μισόλογα σε άγνωστες γλώσσες για ευχαριστίες και καλοσωρίσματα.
Μέσα σε 15 περίπου χρόνια οι κάτοικοι αυτής της χώρας μεταλλάχθηκαν... Έγιναν νεκροζώντανα πλάσματα που σέρνονται βιαστκά στις σκιές... Που φοβούνται και μισούν που πιά δεν χαίρονται με τίποτα εκτός από την επικράτηση έναντι οποιουδήποτε... Ξέχασαν για πάντα όλα όσα τους χαρακτήριζαν...
Πίστεψαν στ΄αλήθεια οι εμπνευστές της "ιδέας" της παγκοσμιοποίησης ότι μπορούν να προγραμματίσουν ζωντανούς ανθρώπους να ζούν για πάντα στο ψεύδος.
Πίστεψαν ότι μπορούν να εξαλείψουν την μνήμη των ανθρώπων.
Ίσως και να το κατάφερναν.Κάποιοι όμως δεν τους το επέτρεψαν.Κάποιοι βγήκαν μπροστά και άρχισαν να φωνάζουν για το ψέμα και δεν σταματούν μέχρι να ξυπνήσουν όλοι. Κάποιοι που σε ολοκληρο τον κόσμο έχουν την Φωτιά της Αλήθειας μέσα τους.