ΑΠΟΧΗ

Πριν δέκα, περίπου, χρόνια ανακοινώθηκε η αύξηση στην τιμή της ζάχαρης, κάτω από την πίεση των μεσαζόντων και φυσικά σε βάρος των παραγωγών και των εργατών στα τεύτλα του κάμπου της Θεσσαλίας. Τότε, εισέρρεαν όλοι γεμίζοντας τα καλάθια του σούπερ μάρκετ με πακέτα ζάχαρης, με το σκεπτικό ότι "νά 'χουμε τώρα που θα ακριβήνει"!!!!!!!!!!!!!
Έκείνη την περίοδο ένας φίλος στην ουρά του ταμείου βλέπει το καρότσι μια ηλικιωμένης γεμάτο από ζάχαρη και του λέει την παραπάνω δικαιολογία. Εκείνος εμβρόντητος της απάντησε ότι με αυτή την συμπεριφορά σίγουρα θα ακριβήνει δίχως καμιά αμφιβολία και πως έτσι διευκολύνουμε τους μεσάζοντες να πιέζουν περισσότερο.
Αυτό το παράδειγμα είναι μία μικρή μόνο ένδειξη της καταναλωτικής συμπεριφοράς μας και των συνεπειών της. Σκοπός μας εδώ δεν είναι να κάνουμε οικονομικο-κοινωνιολογική ανάλυση. Θέλουμε να φωνάξουμε όμως με όλη μας την δύναμη ότι όσο αγοράζουμε, όσο "γινόμαστε" αντί να "είμαστε", θα τελούμε υπό δουλεία και θα λέμε κι ευχαριστώ.
Το οχτάωρο, που με τόσο αίμα κερδήθηκε, είναι πια παρελθόν. Πολλοί παρακαλούν για περισσότερη δουλειά, για έξτρα ώρες, κάνουν και δεύτερη κι άλλη μια στο σπίτι... Για να έχουν χρήμα, να μπορούν να "γίνουν" κι αυτοί καταναλωτές=σημαντικοί άνθρωποι.
Μια μόνο μέρα αποχής αρκεί για να τους κάνει να πάθουν πανωλεθρία.
Μια μόνο μέρα αποχής από οποιαδήποτε αγορά. Δίχως προετοιμασία, δίχως προμήθειες.
Λίγη οικονομία και λίγη εγκράτεια για μια μόνο μέρα.
ΜΗΝ βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο...
ΜΗΝ πας στο περίπτερο για τσιγάρα, εφημερίδα σοκολάτες κ.λ.π.
ΜΗΝ χρησιμοποιείς την κάρτα μετρητών
ΑΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΥΤΟ...
ΘΑ ΕΤΡΕΧΑΝ ΣΑΝ ΠΟΝΤΙΚΟΙ ΣΕ ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΗ ΠΛΑΚΑ.

Ουτοπία βέβαια αλλά χρειάζεται να σκεφτούμε λίγο την στάση μας απέναντι στα αγαθά σαν άνθρωποι κι όχι σαν αγοραστικό κοινό.
Ο κάθε ένας από μας χρειάζεται τροφή και για το σώμα και για το μυαλό.
Χρειάζεται την συναναστροφή με τους συντρόφους του και την άσκηση της κοινωνικής του ιδιότητας.
Όταν δουλεύεις 10ωρα και παρακαλάς να μπεις στο γκρούπ του 12ωρου για ψίχουλα τί πιστεύεις ότι κερδίζεις?
Όταν "χρειάζεσαι" ένα κινητό με μνήμη 10.000 φωτογραφιών και κόστους 900 ευρώ τί νομίζεις ότι "έγινες" ? ΜΗΠΩΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ?
Αξιζε τον κόπο να εργάζεσαι όλο τον μήνα υπερωρίες για ένα κινητό? Για μια βραδιά σε μια πίστα? Για μια γκαντραρόμπα της μόδας?
Θα σου προτείνω έναν επιμορφωτικό περίπατο: Πήγαινε σε μια λαϊκή αγορά την ώρα που κλείνει και μαζεύουν οι παραγωγοί τους πάγκους τους. Παντού γύρω, ο δρόμος και τα πεζοδρόμια, είναι γεμάτα με σκαρταδούρες, σάπια φρούτα και λαχανικά. Σε λίγα λεπτά θα δεις να εμφανίζονται άνθρωποι κανονικοί σαν κι εσένα. Θα τους δείς με τα έκπληκτα μοδάτα και βάρους δύο μισθών γυαλιά σου να μαζεύουν από τα σκουπίδια τα μισοχαλασμένα και πεταμένα λαχανικά. Οχι, δεν είναι άστεγοι. Είναι ίσως κάποιος συγκάτοικός σου στην πολυκατοικία, ίσως κι ένας συνάδελφός σου που έχει τέσσερα παιδιά. Ίσως η πρώην σου (ανύπαντρη μητέρα, χαμηλόμισθη και πρόσφατα απολυμένη δίχως δικαιολογία).
Έχεις καμιάν ιδέα πόσοι άνθρωποι έπεσαν στην παγίδα της ευδαιμονίας με τίμημα την εξαθλίωση?
Για πόσο καιρό κρατάει αυτή η ονειρεμένη αστική και πλαστή κοινωνική ανέλιξη?
Διαρκεί όσο σε δανείζουν οι τράπεζες, όσο είσαι σκλάβος του νέου καθεστώτος δουλοπαροικίας, όσο δεν έχεις σκέψη και φωνή, όσο τα σχέδιά σου για το μέλλον φτάνουν μέχρι κάποιο πολυκατάστημα των βορείων προαστίων.
Ο,τι ακριβαίνει αφήστε το να σαπίσει!
Ό,τι σας πλασάρουν αφήστε το στο ράφι!
Ό,τι σας λένε πως είναι η ζωή στην πραγματικότητα είναι δουλεία!
Όσο δεν τους ακούμε χάνουν την δύναμή τους.
Ζούν μόνο με φρέσκο αίμα, ήρθε ο καιρός να τους το στερήσουμε.
Η ΑΠΟΧΗ είναι το μόνο όπλο που έχουμε.
Η ΜΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ είναι το μόνο που μπορεί να τους αποδυναμώσει.